Historie

Martie en Hermien Postma aarzelen geen moment als ze in 1975 de kans krijgen een eigen cafetaria te beginnen. Met twee partners nemen ze per 17 januari de te koop staande ijssalon de IJsvogel van Louis de Pauw aan de Wooldriksweg 29 over. Een piepkleine zaak in Enschede, op de hoek met de Billitonstraat.
Voor de dan 25-jarige Martie komt een jeugddroom uit. Als kind mag hij af en toe helpen in het kraampje van Arie Patat aan de Volksparksingel. Die ervaring smaakt naar meer Een eigen cafetaria, dat lijkt hem wel wat.

Jeugddroom

Het mag een jeugddroom zijn, de eerste jaren is de cafetaria in de volkswijk zeker geen vetpot. Hermien blijft werken in de winkel van bakker Tenniglo aan de Brinkstraat. Martie blijft halve dagen bij textielfabriek Nino. De inkomsten zijn hard nodig om de cafetaria op te starten. De kleine zaak is open van 12 tot 24 uur, elke dag van de week, er komt soms niet meer in kas dan tien gulden.
Om de cafetaria te kunnen runnen, wordt er keihard gewerkt. Martie begint ’s morgens om half acht bij Nino, tot ’s middags twaalf uur. Vandaar direct naar de Wooldriksweg. Zijn moeder heeft dan de cafetaria al opgestart en onder meer gezorgd dat het frituurvet op temperatuur is. Martie kan meteen aan de slag. Tot twee uur. Dan is het tijd om inkopen te doen. Om vier uur gaat de deur van Trio weer open. Als Hermien klaar is in de bakkerij, kan de moeder van Martie naar huis. De cafetaria blijft open tot middernacht. Dan de boel schoonmaken, geld tellen, even naar bed en vroeg weer op. Om half acht is Martie bij Nino, Hermien om acht uur in de bakkerij.
Ze horen voorbijgangers wel eens schamperen: ie holt het niet lange vol, ie goat failliet. Zelf twijfelen ze niet aan hun cafetaria. Ze zien geleidelijk de omzet toenemen. Ze blijven altijd vriendelijk, zorgen dat hun zaak steeds blinkend schoon is en spelen direct in op wensen van de klanten. En ze proberen ook graag nieuwe producten uit.

Eigen voetbalclub

En ze zijn heel creatief om naamsbekendheid te krijgen. Zo heeft de cafetaria eind jaren zeventig en begin jaren tachtig een eigen zaalvoetclub FC Trio, dat met twee teams aan vele toernooien deelneemt. Opvallend: de teams tellen veel Surinamers die sinds midden jaren zeventig in de stad wonen. Maar er zitten ook Turkse, Hollandse en Indonesische jongens in de teams. Martie zoekt en vindt een reeks sponsors voor FC Trio. Er ontstaan vriendschappen voor het leven. Vooral in de Surinaamse gemeenschap is er veel waardering voor de Postma’s vanwege hun vele initiatieven. Het ontroert Martie en Hermien zichtbaar dat ze als speciale gasten worden uitgenodigd voor feesten, maar ook na overlijdens. Toch stoppen ze met het zaalvoetbal. Een eigen elftal is niet wat voor een cafetaria, ervaren de eigenaren.

Kinderen

Hans wordt 31 oktober 1979 geboren. Hermien staat ’s middags om twee uur nog achter de frituur, om vier uur is de gezonde zoon er. En Hermien staat al snel weer in de cafetaria, met Hans in een box. Het werk moet doorgaan. Later drentelt de peuter door de zaak. Op andere momenten zorgen opa en oma voor hem. Zeker in de tijd dat Hermien - opnieuw zwanger - ziek wordt. Ze moet worden opgenomen in het ziekenhuis waar enige tijd later dochter Jessica wordt geboren. Na een zwangerschap van slechts 28 weken. Het baby’tje weegt amper een kilo. Jessica ligt in kritische toestand in de couveuse, Hermien ernstig ziek in een ziekenhuisbed. Martie staat er in de cafetaria alleen voor en krijgt hulp van familie. Als duidelijk wordt dat Hermien langere tijd niet kan werken, besluiten ze voor het eerst een medewerker in dienst te nemen.
De cafetaria wordt uitgebreid. De trap naar de verhuurde woning boven de zaak verdwijnt, die woning krijgt een eigen ingang. Er komt meer ruimte voor de klanten, gezellige zitjes en het personeel kan gemakkelijker werken zonder elkaar in de weg te staan. De eigen producten, waaronder de vermaarde Trio-bal naar eigen recept, worden nog altijd gemaakt in een ruimte achter de cafetaria. Die is in 2015 fors uitgebreid en gemoderniseerd. Nog steeds een vrij bescheiden ruimte waar de Trio-ballen met de hand worden gemaakt. Juist dat zorgt er voor dat de bal anders is dan de fabrieksbal.

Opvolging

De cafetaria floreert, er zijn volop plannen voor vernieuwingen als Martie in 1997 wordt getroffen door een hartaanval. Hij overleeft op het nippertje, maar kan niet meer zoals voorheen in de cafetaria staan. In 2001 is een operatie aan bloedvaten in zijn benen noodzakelijk. Werken in de cafetaria kan hij vanaf dat moment niet meer. Hij wordt de man op de achtergrond en Hermien het gezicht van Trio samen met het vertrouwde personeel. Zoon Hans, die vrijwel opgegroeid is tussen de patat en de knakworsten, werkt sinds 2001 mee is het bedrijf. Sinds 2010 is hij de mede-eigenaar, als Martie officieel uittreedt. Vernieuwingen van zaak en producten blijven doorgaan. Vooral Martie borrelt van ideeën voor nieuwe verkoopproducten, die ook worden uitgeprobeerd.